Parafia Rzymskokatolicka pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
w Krynicy-Zdroju

Kościółek parkowy – kaplica na „Dietlówce”

Rozwój Krynicy jako miejscowości uzdrowiskowej rozpoczyna się na przełomie XVIII i XIX wieku w niełatwych warunkach historycznych i zaczyna nabierać coraz większego tempa dzięki znacznym zasługom dr. Józefa Dietla. Przyczyniło się także do tego przeprowadzenie linii kolejowej z Tarnowa na Węgry w 1876 r., wybudowanie drogi dojazdowej z Krynicy do Muszyny, przedłużenie linii kolejowej do Krynicy w 1911 r. oraz odkrycie nowych źródeł Jana i Zubera, a także odzyskanie przez Polskę niepodległości.

Aż do końca XIX w. w Krynicy przeważała ludność wyznania greckokatolickiego, należąca do unickiej diecezji przemyskiej, zaś katolicy wyznania łacińskiego mieli swoją parafię w Muszynie. Jednak z chwilą rozwoju uzdrowiska zaczęło napływać coraz więcej ludzi wyznania rzymskokatolickiego. Mieszkańcom Krynicy, jak i przybywającym tu gościom i kuracjuszom, starano się zabezpieczyć opiekę duchową.

Około r. 1820 obok głównego źródła, nad ówczesną Pijalnią, wybudowano maleńką kapliczkę, która przetrwała do r. 1862. Jednak nie wystarczała ona dla napływających gości (mieścił się w niej jedynie kapłan i ministrant), więc w latach 1863-1864 w parku na „Dietlówce” powstała nowa kaplica według projektu Feliksa Księżarskiego, architekta, który wsławił się budową Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, projektował również Łazienki w Krynicy. Kościół ten, pw. Przemienienia Pańskiego, został konsekrowany przez ks. Józefa Emanuela Matuzińskiego, proboszcza ze Starego Sącza. Od 1869 r. osiadł przy nim na stałe ks. Ignacy Daniec, pełniąc przez długie lata funkcję kapelana zdrojowego.

Ponieważ kościółek był niewielki i nie wystarczał wciąż wzrastającej ilości wiernych, powstał pomysł, by w uzdrowisku wybudować większy i bardziej odpowiedni kościół.