W 1957 roku pani Jadwiga Okońska przekazuje Ostoję komuś niezwykłemu - Księdzu Prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu. Ksiądz Prymas staje się dzierżawcą - użytkownikiem Ostoi. Błogosławi on pracy apostolskiej z młodzieżą i jest duchowym opiekunem tych, które tam pracują.

W 1969 roku do Ostoi na stałe przyjeżdża Róża Siemieńska. Swą „misję” zaczyna od wędrowania po górach z młodymi miłośnikami przyrody. Przyjmuje wielu gości z Polski i z zagranicy. Zawsze pełna wigoru i humoru czaruje swymi opowieściami mieszkańców Ostoi.

W roku 1973 Ostoi grozi zamknięcie. Pani Róża wyrusza do Warszawy po pomoc do Prymasa. Ksiądz Prymas nie może przydzielić architekta, ale obiecuje wsparcie finansowe. I tak za sprawą tej pomocy oraz cudownej opieki Św. Józefa (jak twierdzi ciocia Róża) rozpoczyna się wielki remont i przebudowa starego budynku Ostoi. Prace budowlane trwają nieprzerwanie przez około 9 lat. Wykonuje je i nadzoruje w głównej mierze architekt - Stanisław Pospieszalski.

10 maja 1978 roku - jak głosi napis przed wejściem do kaplicy - Prymas Wyszyński przyjeżdża osobiście, aby poświęcić Ostoję i znajdującą się wewnątrz małą kaplicę pod wezwaniem Jasnogórskiej Matki Kościoła. 

Podczas Mszy św. wygłasza piękne słowa:

"Dom ten poświęcony jest w szczególny sposób Matce Chrystusowej, Pani Jasnogórskiej, bo Ona stworzyła właściwą atmosferę wytchnienia dla swojego Syna, gdy wracał umęczony ze swoich apostolskich, ewangelicznych dróg. 

Niech Jej spokojne Oblicze, niech Jej życzliwe oczy, niech wyczuwane w Niej uczucie macierzyńskie, niech wszystkim przynosi wewnętrzne uciszenie, które jest prawdziwym wyzwoleniem Dzieci Bożych. Pozdrawiam was, najmilsze dzieci Boże słowami Chrystusa: Pokój wam!”

[źródło: ostoja-krynica.pl]